Gastroenterologia

Wodorowy test oddechowy

Wodorowe testy oddechowe (WTO) - to nieinwazyjna metoda diagnostyczna , służąca do oceny poziomu wodoru w powietrzu wydechowym, po przyjęciu przez  pacjenta substratu (min. laktoza , laktuloza). Powyższe substancje są w warunkach fizjologii rozkładane przez bakterie jelitowe. Badanie pozwala stwierdzić czy proces trawienia i wchłaniania węglowodanów przez organizm przebiega prawidłowo. Przy zaburzeniach procesów trawienia i wchłaniania lub przy nadmiernym rozroście flory bakteryjnej jelit, cukry te są metabolizowane przez bakterie jelitowe z produkcją wodoru, który razem z  krwią transportowany jest do pęcherzyków płucnych i badany w wydychanym powietrzu.

Wodorowy test oddechowy (WTO) – wskazania do badania
Powyższy proces zachodzi przy złym wchłanianiu lub nietolerancji laktozy, fruktozy i innych cukrów - sacharozy, sorbitolu czy ksylitolu, dlatego podejrzenie tego typu nietolerancji pokarmowej jest wskazaniem do badania. Ponadto wodorowy test oddechowy powinno się wykonać przy podejrzeniu zespołu przerostu bakteryjnego jelita cienkiego lub zespołu jelita wrażliwego.
W związku z tym badanie jest przeznaczone dla osób zmagających się z dokuczliwymi objawami ze strony układu pokarmowego, takimi jak, m.in. uporczywe wzdęcia, poczucia nadmiernej ilości gazów w  jamie brzusznej, biegunki, zaparcia czy bóle brzucha, które pojawiają się po   spożyciu węglowodanów lub mają charakter przewlekły (trwają przynajmniej 3 miesiące).

Rodzaje testów:
-wodorowy test oddechowy dotyczący nietolerancji laktozy
-wodorowy test oddechowy dotyczący nietolerancji fruktozy
-wodorowy test oddechowy dotyczący zespołu przerostu flory bakteryjnej jelita cienkiego ( SIBO )
-wodorowy test oddechowy dotyczący nietolerancji glukozy

Wodorowy test oddechowy - na czym polega?
Badanie polega na pobieraniu próbek powietrza wydychanego przez pacjenta w specjalny aparat, który następnie podaje zawartość wodoru w wydychanym powietrzu.
Pacjenci z dużą nietolerancją cukrów w trakcie badania mogą odczuwać wzdęcia, ból brzucha lub oddawać luźne stolce.
Pierwsze pobranie próbki powietrza wykonuje się czczo (przed podaniem węglowodanów). Pacjent wykonuje głęboki wdech, na około 15 sekund wstrzymuje powietrze w płucach, a następnie wykonuje energiczny wydech przez aparat, który służy do mierzenia stężenia wodoru w powietrzu. Potem pacjentowi podaje się do wypicia płyn zawierający określony rodzaj węglowodanów (np. laktozę). Kolejnym etapem badania jest pobieranie próbek powietrza w określonych odstępach czasu, np. 20, 40, 60, 80, 100, 120 minut.

Wodorowy test oddechowy - przeciwwskazania
Test nie może być przeprowadzony u osób z wrodzoną nietolerancją fruktozy, a także z rozpoznaną lub podejrzewaną poposiłkową hipoglikemią.
Względnymi przeciwwskazaniami jest stosowanie antybiotyków przez ostatni miesiąc, radiografia i kolonoskopia wykonane w ciągu 4 ostatnich tygodni, a także ileostomia (stomia wytworzona na jelicie cienkim).
 

Co można uznać za wynik pozytywny?
Przy upośledzonym wchłanianiu cukrów zauważa się wzrost zawartości cząsteczek wodoru w powietrzu wydychanym o ponad 20 ppm w porównaniu z wartością wyjściową (przed wypiciem płynu, który zawiera węglowodany).
Znaczący wzrost zawartości wodoru w wydychanym powietrzu oraz pojawienie się objawów, oba występujące po około 60 minutach od rozpoczęcia badania, uważa się za diagnozę nietolerancji jelitowej badanego czynnika.

Co można uznać za wynik negatywny?
Brak znaczącego wzrostu poziomu wodoru w wydychanym powietrzu, tzn. : odczyty wahają się na poziomie niższym niż 5 ppm powyżej lub poniżej wartości bazowej. Dodatkowo nie występują żadne symptomy
Jeżeli występują dolegliwości kliniczne ale nie towarzyszy im wzrost poziomu wodoru w wydychanym powietrzu, należy rozważyć brak wytwarzania wodoru ( bakterie obecne w jelitach nie wytwarzają wodoru ). By stwierdzić brak wytwarzania wodoru , należy przeprowadzić test wodorowy z laktulozą. Jeżeli podanie laktulozy nadal nie spowoduje wzrostu poziomu wodoru w wydychanym powietrzu , to najprawdopodobniej bakterie obecne w jelitach pacjenta nie wytwarzają wodoru.